Tuesday, March 5, 2013

পকেট খৰছ

যিকোনো উপায়েৰে দৈনিক পকেট খৰছ এটা উলিওৱাটো মোৰ পূৰণি অভ্যাস। একো কাম নাথাকিলে দূপৰীয়া নগৰলৈ ওলাই গলেই হল। চিকাৰ এটা দুটা পৰেই। আজিও গলো। মাৰোৱাৰী দোকান এখনলৈ গপচত সোমাই গলো। চিনাকী দোকানী। হাহি এটা মাৰি বহিবলে দিওতেই দেখিলোৱেই নহয়। হাহি এটা মাৰি শেঠজীক কলোঃ আপুনি যদি অপমানিত হবলৈ মন নাই তেন্তে টকা দুশ দিয়ক।
প্ৰথমে সি পাত্তাই দিয়া নাছিল। তাৰ পাছত দৃঢ়তাৰে যেতিয়া কলো আপুনি আজি বেলেগৰ ওচৰত অপমানিত হবই তেতিয়া শেঠজী অলপ চিন্তিত হোৱা যেন লাগিল।ৰ লাগি মূখলৈ চাব ধৰিলে। মই কলোঃ কিনো ভেৱা লাগি চাই আছে? টকা দুশ দিয়ক। যদি মোৰ কথা মিছা হয় তেনেহলে টকা ঘূৰাই দিম। বেছেৰাই ভয় খোৱা যেনও অনুমান হল। মোলৈ চাই কলেঃ দুই চ নেলাগে পাচ চ দিম। কথাটো কওকচোন।
গম্ভীৰভাৱে মই কলোঃ পাচ শ টকা তোৰ পায়খানাত ওলোৱা নাই। দুশ টকা দি নিজকে অপমানিত হোৱাৰপৰা ৰক্ষা কৰ।এইদৰে ৰেপি থকাত
উপায় নাপায় বেছেৰাই টকা দুশ মোৰ হাতত গুজি দিলে। এশ টকীয়া নোট দুখন পকেটত ভৰাই মই তাৰ তলফালে আঙুলীয়াই কলোঃ পেন্টৰ চেইন দাল মাৰি লওক। দোকানলৈ অলেখ মানুহ আহে। গাদী হল বুলিয়েইযে পেন্টৰ চেইন খুলি বহি থাকিব সেইটো কথা হব নোৱাৰে।
তাৰ লাজৰ তুলনাত টকা দুশ তাৰবাবে হাতৰ মলি আছিল।

No comments:

Post a Comment