বৰষুণ জাকৰ শব্দত সাৰ পাই গলো।ছেঃ আজি আৰু কেনিও
যোৱা নহব।মোৰ ফালে পিঠিটো দি এও শুই আছিল।বেছেৰীলৈ বেয়াই লাগে।সাতটা
সন্তানৰ মাক বুলি তাইক কোনেও নকয়।ওলাই গলে এতিয়াও দগাবাজ কেইটাই তাইৰ পাছ
লয়।একেটা ঘৰতে থাকিলেও বেছেৰীলৈ কোনোদিন চোৱাই নহয় ভালকৈ।চাওনো কৰপৰা? সময়
হলেহে! পুৱাৰ পৰা গধুলিলৈকে নিজৰ পেটটোৰ কথা চিন্তা কৰোতেই যায়। এয়াই জীৱন
আমাৰ। মুঠতে জীৱন নহয় সংগ্ৰাম।
বৰষুণজাক সহজে এৰাৰ আশা নাই। গতিকে এওৰ লগতে
অলপ স্ফুর্তি কৰো বুলি ভৰিকেইটা কোচাই পিঠিটো এওৰ গাত লগাই দিলো।লগে লগে
মুৰটোৱে মোৰ কপালতে এক খুন্দা দি দিলে। মন ভাল নাথাকিলে এও তেনেকুৱা কৰেই।
মুৰটো হাওলি এইবাৰ তেওৰ ভৰিৰ কৰঙনত গুজি দিলো।আপত্তি নকৰা দেখি ভালেই পালো।
অবুজ তৃপ্তিত চকুকেইটা মুদি দিলো।তাৰ পাছৰ কথাখিনি কলে আপোনালোকৰ হাহিহে
উঠিব। নেগুৰ ডাল দাঙি তেঁও অর্থাত্ কলা পখৰা গাইজনীয়ে যে মোৰ মুৰটোতে হাগি
দিব ভবাই নাছিলো বুজিছে। মোৰ বগা মুৰটো গোবৰেৰে ভৰি পৰিল।আনকি শিঙ দুটাও
গোবৰেৰে লেতেৰা হল।তেওক গালি কেইটামান দি আগঠেং দুটাত ভৰ দি উঠি নেজডাল
দাঙি মুৰটো জোকাৰি দিলো। থল থলকৈ গোবৰ এখিনি সৰি পৰিল।
No comments:
Post a Comment