লটিঘটি(২)
ইমানবোৰ লাজ পাইয়ো কবিতা
ভাবিবলৈ এৰা নাই বুজিছে।নুমলিগড়ত মোৰ পেহীজনীৰ ঘৰ।সিদিনা পুৱা পেহীৰ ঘৰত
বিয়া খাবলৈ বুলি নগাওমুখী বাছ এখনত উঠিলো।বাছৰ কোমল চিটত হাউলিবলৈ পালেই
মোৰ অনুভৱৰ চিটপখিলীজনী বহু সাগৰ, বহু ডাৱৰ পাৰ হৈ যাব খোজে। ভাড়া নিবলৈ
আহি কন্ডাক্টৰ জনে তেনেতে ক'ত যাম সুধিলে।মই যোৰহাটলৈ যাম বুলি কবলৈহে পালো
দুজনমানে বগা দাতকেইটা উলিয়াই হাহিয়েই দিলে। ভাৱত বিভোৰ হৈ থকাৰ বাবে
যেনিবা নুমলিগড় বুলি নকৈ যোৰহাট বুলি
কলোৱেই তাতনো কি ৰামায়নখন শকুনিয়ে লিখা বুলি কলো,ঢেকঢেককৈ যে হাহিব লাগে!
এইবোৰকে লৈ কাহিনী এটা সাজো বুলি চকু মুদি ভাৱি থাকোতে থাকোতে নুমলীগড় পাৰ
হৈ হতচিৰীহোৱা বাছখন বোকাখাট পালেগৈ।মইতো অসমৰ মুখ্যমন্ত্ৰী নহয় যে
বোকাখাটৰ পৰা বাছখন নুমলীগড়লৈ বেক কৰি লৈ আহিম! বাছখন এৰি গোলাঘাটলৈ যোৱা
609এখনত উঠিলো। অনুভুতিবোৰে কনী অলপ পাৰি লৈ বাছৰ চীটৰ টেম্পেচাৰতে কনীবোৰ
উমনী লৈ পোৱালী এসোপা জগাই জগাই আহি থাকোতে বাছৰ হেন্দিমেনৰ 'নামক, নামক'
চিঞৰত সাৰ পাই খকমককৈ নামি আহিলো।কিন্তু হে প্ৰভু!এইখন দেখোন গোলাঘাটহে!
নুমলীগড়খন ক'ত গল?
(ক্ৰমশ)
No comments:
Post a Comment