লটিঘটি(৪)
ঘৰত এদিন ভাত ৰন্ধাৰ পালটো
মোৰ ভাগত পৰিল।অকল ভাত ৰন্ধাই নহয় নবৌ কিবা কামত বি জি থকাৰ বাবে এবছৰীয়া
ভতিজাটোও মোৰ কোলাতে আছিল।মূঢ়া এটাত তাক বহুৱাইয়ো ৰাখো আৰু থুনথুনালে
কোলাতো লও। মুঠতে এক গুলী দুই চিকাৰ।মনত তেতিয়াও হাজাৰ ভাৱৰ গুঞ্জন। কিবা
এটা লিখাৰ তাগিদা। ভাৱি আছো ৰান্ধি আছো কেচুৱা লৈয়ো আছো।তেনেতে প্ৰেচাৰ
কুকাৰে সুহুৰি মাৰিলে।কুকাৰটো ফ্লৰতে নমাই কেৰাহীখন পাতিলো।তেল দিলো।তেল
পকি গল।নহৰু মেথি পাচফুৰণ দিলো।চৰচৰাই
উঠিল।কলডিলৰ আঞ্জা বনাব লাগে। কলডিল দিবলৈ লওতে দেখিলো কলডিল কুটাই নাই। হে
প্ৰভু!কি কৰো? যি হয় হব বুলি কটাৰীখনেৰে কলডিলটো বেঙেনা কটাৰ দৰে চকল কৰি
দিলো ভাজি।খালে খাব নাখালে নাই সেই ভাৱত।তাৰ পাছত কুকাৰৰ ঢাকোন খুলি দাইল
কন ঠাণ্ডা হব দিলো।ঢাকোনখন খুলি কলডিল ফ্ৰাইখিনি লৰাই দিলো।তেনেতে
ভতিজাটোৱে দিলে নহয় কান্দি।আকৌ তাক লৈ এহাতেৰে ঢাকোনখন মাৰি তাক পুণৰ
মূঢ়াটোত বহুৱাই দিলো।কিন্তু এইয়া কি?মূঢ়াটোত বহুওৱাৰ লগে লগে সি দেখোন
জিকাৰ এটা মাৰি ঠেৰেঙা লাগিল!
'আয়ৈ খালে ঐ' বুলি চিঞৰি উঠিলো।
ভতিজাটোৰ টিকাৰ মঙহ কুকাৰৰ দাতিত লাগি আহিল।মূঢ়া বুলি গৰম কুকাৰটোতে তাক মই
পাপীষ্ঠই বহুৱাই দিছিলো।হায়। অনুভূতি।শেষ কৰি দিলা মোক!
(ক্ৰমশ)
No comments:
Post a Comment