মৌচাক

আমাৰ ঘৰৰ মৌবাহঁটোৰ কাষলৈ চাক কাটিবলৈ যাওঁতে মৌ এজনীয়ে কলেঃ
মালিক, কথা এটা কওঁ?
মইঃ ক'।
হাঁহি এটা মাৰি তাই কলেঃ আমাৰ মৌ নাখাব।
মইঃ কিয়?
মৌঃ কথা এটা আছে। সেয়ে কৈছো।
মইঃ আগেয়ে কৈ লচোন।
মৌঃ আপুনি বেয়া পাবনেকি?
মইঃ নাপাও ক।
মৌঃ আমি আজিকালি ফুলৰ পৰা মৌৰস নানো।
মইঃ কিয়?
মৌঃ আজিকালি আমি বেলেগ SOURCE এটাৰ পৰাহে এইবোৰ কালেক্ট কৰো।
মইঃ কৰপৰানো কালেক্ট কৰ অলপ খোলোচাকৈ ক।
মৌঃ ধনী মানুহৰ ঘৰৰপৰা।
মইঃ ভাল কথা।ফুল ৰোওতেও আজিকালি বহুত খৰছ হয়।দুখীয়াই এই খৰছ কৰিব নোৱাৰে।
মৌঃ নহয় মালিক। আমি ফুলৰ মৌ বিছাৰি তালৈ নাযাও!
এইবাৰহে অলপ আচৰিত হ'লো। অলপ ৰৈ সুধিলোঃ
কি বিছাৰি তেন্তে তালৈ যাৱ?
ক্ষন্তেক ৰৈ মৌজনীয়ে কলেঃ ডায়েবেটিছ ৰোগী বিছাৰি।
কোনোবাই যেন পাছফালৰ পৰা মোৰ মূৰত মাৰ মাৰিহে দিলে! কব নোৱাৰা হোৱা যেন লাগিল মোৰ!
তথাপিতো সুধিলোঃ ডায়েবেটিছ ৰোগীৰ সতে ত্হঁতৰ কি সম্পর্ক?
মৌজনীয়ে কলেঃ ধনী মানুহৰ ঘৰত আজিকালি ডায়েবেটিছ ৰোগী থাকেই।আৰু আপুনিতো জানেই যে ডায়েবেটিছ ৰোগী এজনৰ দেহত সেই বৰুৱাবামুনগাঁৱৰ চেনীকলটোকে থাকে।গতিকে তেখেতৰ পেস্ৰাৱৰ পৰা আমি যিখিনি মৌ পাঁও সেই মৌ এহাজাৰ ফুলৰ পৰাও পোৱা সহজ নহয়।...
মৌজনীৰ কথাত মোৰ হাত ভৰিবোৰ থকথককৈ কপি উঠিল।