ছায়ামূর্তি

কালি ৰাতি দেৰীকৈ ঘৰ সোমাওতে পদুলিতে এটা ছায়ামূর্তি দেখি খেদি যাওতে কৰদৈৰ তলতে মূর্তিটো ৰৈ গল।হঠাত্‍ মূর্তিটোৱে পাছলৈ ঘূৰি চোৱাত মোৰ গাটো জিকাৰ খাই গল।
:আৰে আইতা দেখোন?মৰাৰ পাছতো সম্পতিৰ মোহ এৰিব পৰা নাই?
মোৰ প্ৰশ্নত আইতাই হুকহুকাই কান্দি দিলে।কান্দিয়েই আইতাই কলেঃ নহয় অ সোণ, তেনেকৈ নকবি।আমাৰ পানীত হাঁহ নচৰা অৱস্হা হৈছে।
:কিয়? কি হৈছেনো আইতা?ককাৰ লগত ডাইভোর্চ হলনেকি?
মোৰ কথাত আইতাই সেই স্বভাৱজাত খঙেৰে মোক কলেঃ
ঐ খটাসুৰ।তোৰ আগৰ স্বভাৱটো এতিয়াও যোৱা নাই।কালিলৈ কি হব জাননে?
: কি কি কি?
মোৰ উপয্যুপৰি প্ৰশ্নত আইতাই দূখেৰে কলেঃ
কালিলৈ পৃথিৱী ধ্বংস হব।ঘৰ দুৱাৰ পাহাৰ পর্বত নগৰ মহানগৰ একোৰে চিন নাথাকিব।পানীময় হব গোটেইখন।পৰহিৰে পৰা নতুন পৃথিৱী নির্মানৰ কাম আৰম্ভ হব।সেয়েহে স্বর্গ আৰু নৰকত যিমান জীৱ আছিল সকলোকে পৃথিৱীলৈ পূণৰ পঠিয়াই দুয়ো জেগা এভাকুৱেট কৰা হৈছে।
আচৰিত হৈ সুধিলোঃ সচা নে আইতা?
:সচা।সেই দুই জেগাত এতিয়া পিপৰা এটাও নাই। চব তহঁতৰ বাবে খালী কৰি ৰখা হৈছে।স্বর্গ আৰু নৰকৰ মানুহেৰে পৃথিৱী আজি ভৰি পৰিছে।গছৰ ঠাল এটা খালী নাই বহিবৰ বাবে।তই যা। তোৰ অপকাৰ হয় বুলিহে মই পাইচাৰী দি ফুৰিছো।
কথাষাৰ কৈ আইতা নাইকীয়া হ'ল।