বিয়ালৈ নেমাতিলেও কথা নাই৷

বিয়া এখন খাবলৈ যাওতে মানুহ এজনে মোক লক্ষ্য কৰি থকা দেখিলো।ভাল বিপদখনে পালে!উপায় নাপায় মানুহজনক কলোঃ দাদা ভালনে?
মানুহটোৱে কলেঃ ভালেই।বিয়ালৈ আহিলা?
মনতেহেঃবিয়ালৈ অহা নাই।তোৰ তিলনী খাবলৈ আহিছোনেকি?
তথাপি ভদ্ৰভাৱেৰে কলোঃহয় বুজিছেনে?আজি কেবাখনো বিয়া আছে।দেখা এটা দিও বুলিহে আহিলো।
মোৰ কথাত মানুহজনে সুধিলেঃ আপুনি পোনাকনৰ লগৰ নেকি?
ভালেই পালো। মই বোলোঃহয় হয়। সি মোৰ খাচ ফ্ৰেণ্ড হয়।
ঈষত্‍ হাহিঁ এটা মাৰি মানুহজনে কলেঃ হি হি হি।ফচিয়েই গল নহয় আপুনি।
মই বোলোঃকিয়?
মানুহজনে কলেঃ এইখন ঘৰত পোনাকন নামৰ কোনো লৰা নাই।
তপককৰে বুদ্ধি এটা সাজি ময়ো কলোঃ হি হি। মইয়ো এনেয়ে কৈহে চাইছো আপোনাক!
আচলতে মোক এই ঘৰৰ মালিকেহে বিয়ালৈ মাতিছিল।
মোৰ কথাত মানুহজনে আকৌ হাহিলে। তাৰ পাছত কলেঃ আকৌ ফচি গল আপুনি।
মই বোলোঃকিয়?
তেখেতে কলেঃ এইখন ঘৰ নহয়। এইটো বিবাহ ভৱনহে।
আকৌ বুদ্ধি এটা সাজি কলোঃমইয়ো জুখিহে চালো আপোনাক। আচলতে বিয়ালৈ মোক দৰাজনে নিজে মাতিছিল।
এইবাৰ মানুহজনে আগতকৈও জোৰত হাহিঁ কলেঃ এইবাৰ আপুনি ক্লীন বল্ড হল। এইখন কইনাৰ ঘৰহে।আচলতে আপোনাক বিয়া খাবলৈ মতাই নাই। হি হি।
ম্য়ো নাভার্চ নহলো। গেঙেৰি মাৰি কলোঃ মোক মাতিবলৈ পাহৰিলে আকৌ।