লটিঘটি (১)
:'হেৰি মহাশয়, আপুনি অথনিৰে পৰা কিয় ভৰিখন খজুৱাই আছে?'...
সহযাত্ৰীজনৰ কথাত অস্বস্তিত পৰিলো।
:'খজুৱাইছে কাৰণে খজুৱাইছো।তাতে আপোনাৰনো কি হ'ল?'...অলপ উষ্মাৰেই কলো।
মোৰ কথাত তেখেত অলপ তভক মাৰি ৰৈ তত্মুহুত্বতে সুৰটো কোমল কৰি কলেঃ
'মোৰ একো হোৱা নাই। কিন্তু মহাশয় আপোনাৰ জ্ঞাতার্থে এটা কথা জনাও যে আপুনি খজুৱাই থকা ভৰিখনৰ গৰাকী মইহে, আপুনি নহয়'।
হে হে।লাজতে তলমুৰ কৰিলো বুজিছে। কানত ধৰিছোঃ বাছত
যাত্ৰা কৰা অৱস্হাত কেতিয়াও কবিতা ভাৱি নাযাও। কেবাবাৰো লাজ পাই থৈছো।
কিন্তু শিক্ষাহে নহ'ল।এইবাৰ শাওণমহীয়া পুৱাতেই কবিতা এটাই মনত সুৰসুৰণি
তুলি দিয়াত কবিতাটো কেতিয়া লিখো কেতিয়া লিখো লগাত শুই উঠিয়েই গেষ্টিকৰ পিল
বুলি শ্লিপিং টেবলেট এটা খাই হালখন লৈ গৈ পথাৰত শুই থকা অৱস্হাত ঘৰৰ মানুহে
উদ্ধাৰ কৰি আনিলে বুজিছে। সিদিনা আকৌ কি হল জানে? এজনে কবিতা এটা লিখিব
কোৱাত কবিতাটো বিছাৰি বিছাৰি চাইকেলখন লৈ গৈ থাকোতে একোবত চাইকেলৰ পামটো
কমি যোৱা যেন অনুভৱ হোৱাত চাইকেল দোকান এখনত পামটো দি থাকোতেই টায়াৰটো
ব্লাষ্ট হৈ গল।তেতিয়াহে গম পালো যে সেইখন মোৰখন চাইকেল নাছিল।বেলেগ এখনতহে
পাম দিছিলো বুজিছে। এনেই ১৫০টকা ভৰিলো।
(ক্ৰমশ)
No comments:
Post a Comment